بزرگنمايي:

اخبار محرمانه - وطن امروز / « مسؤولیت ما از بلوچستان تا غزه » عنوان یادداشت امروز در روزنامه وطن امروز به قلم عباد محمدی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
چند روز پیش برای خرید به یکی از منطقه‌های جنوب تهران رفته بودم، یکی از کاسب‌ها تاکید داشت که هزینه خرید را به نام خانمی کارت به کارت کنم! خب! طبیعتا پیداست که این خواسته دیگر برای اغلب ما ایرانی‌ها حداقل یک بار تکرار شده یا حداقل درباره آن شنیده‌ایم. موضوع هم کاملا آشکار است: «فرار از پرداخت مالیات». فروشنده که پافشاری حقیر را برای پرداخت با کارتخوان دید، کاملا برانگیخته گفت: «من دوست ندارم مالیات بدهم برود غزه خرج شود!» راستش این جمله و طرح آن از سوی یک ایرانی برایم خیلی غریب آمد. آیا رسوخ این سطح از تفسیر انحرافی در ذهن یک هموطن واقعا طبیعی است، در حالی که ما نه حضور مستقیم در سرزمین‌های اشغالی داریم و نه اینکه مدل حمایتی ما در بیرون مرزها، مبتنی بر تامین مالی مستقیم است! ناخودآگاه به فروشنده گفتم، شما کارت بکش، من قول می‌دهم مالیات شما خرج رفع بحران سیل سیستان‌وبلوچستان شود. بماند که فروشنده آخر هم کارت نکشید و ما هم خرید نکردیم و دانستیم که این ترفند کاسبکارانه بوده است اما از آنجا که انگاره ذهنی یک فروشنده، کاملا سرایت‌پذیر است، به نظر می‌رسد پرداختن به 2 نکته در این مجال ضروری باشد. نخست آنکه مگر نمی‌شود هم حامی مردم مانده در سیلاب باشیم و هم نگران جان انسان‌ها و آه مظلومان؟ یعنی حمایت از ایران و ایرانی با حمایت از مقاومت در تعارض است؟ و دوم اینکه آیا «تامین هزینه جنگ از جیب مالیات‌دهندگان» که معمولا توسط دولت‌هایی مثل ایالات متحده در جریان است، در ایران هم رایج است؟
درباره نوع رفتار و سیاست‌گذاری ما نسبت به سیل و شرایط بحران و حتی شرایط غیر از بحران، منطق ما کاملا آشکار، واضح و قطعی است، «ما»ی ایرانی اعم از کارگزار و مردم موظف به حمایت از جامعه خود بدون هیچ کم و کاستی هستیم. این نگاه نه یک جمله شعاری است که هر از گاهی تکرار شود و نه یک جمله زیباست برای تماشاخانه‌ها، بلکه یک باور ملی است. باید از همه مردم ایران در همه شرایط و زمان‌ها برای عبور از سختی‌ها و مشکلات حمایت شود، این قطعی است و حامی چه کسی است؟ هم دولت، هم ملت. یعنی این یک وظیفه یک‌طرفه هم نیست و همه ما نسبت به یکدیگر وظیفه داریم و متعهد به اجرای آن هستیم. کاستی‌های کارگزاران را نیز بدون هیچ لکنتی فریاد می‌زنیم. چرا که در مساله منافع عمومی با کسی عهد اخوت نبسته‌ایم اما با قسمت دوم ماجرا یعنی «جان انسان‌ها و آه مظلومان» چه کنیم؟
ریشه این دست ادبیات انحرافی به سال 88 بازمی‌گردد؛ یکی از شعارهای معروف لیدرهای فتنه در آن زمان «نه غزه نه لبنان جانم فدای ایران» بود. این شعار از همان زمان نیز نگاهی کاسبکارانه داشت! یعنی عده‌ای برای تامین منافع خود این دست عبارت‌ها را تکرار می‌کردند، آن زمان (و حتی امروز) به دنبال کاسبی سیاسی بودند و حالا در مغازه‌ها ابزار دست برخی‌ شده برای سود بیشتر! گزاره‌ای که از همان ابتدا نیز مشخص بود نه انسانی است، نه عقلانی! این جریان همواره القا می‌کرده که نظام جمهوری اسلامی ایران مردم خود را رها کرده و به دنبال تحقق ایده‌های خود در دوردست‌هاست. همین نوع تفکر، زمان سیل خوزستان نیز که گروه‌های مقاومت به کمک مردم ایران آمده بودند (یعنی حامی گروه مقاومت بود و حمایت‌پذیر مردم ایران) سعی در کارشکنی و منفعت‌طلبی سیاسی داشت و این عجیب نیست که گاهی منفعت‌طلبی‌ها اقتصادی شود. نکته این است که هر زمان و در هر مکانی این ادبیات به گوش شما خورد، بدانید که پای یک سوداگر در میان است، چرا که این جریان نشان داده دغدغه مردم را ندارد و صرفا با انسان‌ها «منفعت‌پرستانه» برخورد می‌کند.
این گروه فکری حرکتی را منکر می‌شود که می‌داند به نفع جامعه ایرانی است. چرا که حضور ایران در منطقه در وهله اول به منظور ایجاد امنیت در داخل کشور انجام می‌شود. امروز کمتر فردی که در صحت عقل به سر می‌برد می‌تواند منکر این موضوع شود که یک روزی راهبرد «جنگ را به داخل ایران می‌کشانیم» از سوی بسیاری از دشمنان ایران پیگیری می‌شد اما هیچگاه موفق نشد. یا شاید بازخوانی این جمله از نتانیاهو در مجمع عمومی سازمان ملل خالی از لطف نباشد که گفته بود «ایران باید با یک «تهدید معتبر هسته‌ای» روبه‌رو شود!» این گزافه‌گویی، چندان هم قدیمی نیست و تنها 2 هفته قبل از آغاز عملیات توفان الاقصی از سوی نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی گفته شد. به نظر می‌رسد گاهی برخی یادشان می‌رود تهدید واقعی است.

نکته دوم اینکه دولت آمریکا متهم به خرج مالیات برای جنگ است؛ اما این درباره ایران هم صادق است؟ باید اذعان کرد این رویکرد در ایران تحقق‌پذیر نیست، چراکه ما هیچ‌گاه پس از پیروزی انقلاب اسلامی خواستار جنگ نبوده‌ایم و هیچ زمان هم به سمت ایجاد جنگ در نقطه‌ای نرفته‌ایم. ما هیچ زمان ارتش و تجهیزات خود را برای آغاز درگیری به کشوری دیگر منتقل نکرده‌ایم. ما هیچ وقت در امور دیگر کشورها دخالت و تلاش نکرده‌ایم با استفاده از بمب و موشک، در آن کشور تغییر سیاسی ایجاد کنیم. اگر هم از گروه مقاومت حمایت کرده‌ایم، آموزشی و لجستیکی بوده است. راهبرد ایران در منطقه ایجاد ثبات و نظم، همچنین عدم تهدید شدن مرزهای کشورمان در نقطه صفر مرزی بوده است. در واقع یعنی اگر رژیم صهیونیستی در حال تهدید ماست ما این تهدید را از مرزهای خود دور کرده‌ایم و در نقطه‌ای دیگر در حال پاسخ به آن هستیم. پیداست برای تامین امنیت باید هزینه کرد و نمی‌توان منتظر ماند تا دشمن در کشور درگیری به راه بیندازد و بعد ما به فکر تامین امنیت باشیم. حال اگر کاسبی چه از منظر سیاسی و چه از بابت اقتصادی می‌خواهد سود کند، باید بپذیرد این خواسته درگرو تامین امنیت است. اینکه شما در همه زمان‌ها (به ویژه ایام بحران) به کمک گروه‌های مختلف امدادی و مردمی، روانه منطقه بحران شوید، نوعی مسؤولیت‌پذیری در قبال جامعه است و همچنین تأکید بر وظیفه دولت اما این مسؤولیت‌پذیری نباید صرفا در مرزها باقی بماند و شما باید فکر خود را از مرزهای جغرافیایی خارج کنید. گاهی این پذیرش مسؤولیت، با حضور در میدان ثابت می‌شود (مانند آنچه در جریان سیل اتفاق می‌افتد و گروه‌های مختلف برای رفع آلام مردم آسیب‌دیده در منطقه حاضر می‌شوند) و گاهی نیز کافی است فریادت را به گوش‌های ناشنوای جنایتکارها برسانی! برای این مهم فقط کافی است مسؤولیت اجتماعی خود را بپذیریم.