چاپ

اخبار محرمانه - اعتماد / « دریغ بودجه از دردمندترین‌ها! » عنوان سرمقاله روزنامه اعتماد نوشته جعفر گلابی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
حذف ردیف معلولان در بودجه 1402 توسط دولت با هچ منطقی سازگار نیست
در این غوغای زمانه که صدا به صدا نمی‌رسد و انبوه مسائل درهم تنیده بیش از پیش سر برآورده‌اند و از هر کرانه صدای ناله و فریادی شنیده می‌شود و هرروز بلوایی توجه‌ها را به خود جلب می‌کند سخت و دشوار و شاید ناممکن باشد که قشرهای دردمند فقط دیده شوند و مثل همه به حساب آیند و از حاشیه‌ای که هستند به حاشیه دورتری رانده نشوند. حذف ردیف افراد دارای معلولیت در بودجه 1402 نشان داد که این قشر نیاز به اعلام موجودیت دارند! این سخن هرگز اغراق نیست. تجمع افراد دارای معلولیت جلوی مجلس معنایی نداشت جز اینکه این خستگان روزگار نه تنها به مسوولان که به جامعه باید یادآوری کنند و قسم بدهند که هستند و هنوز همراه تک‌تک نفس‌هایی که می‌کشند، دردها دارند. امروز که شدت گرانی‌ها فریاد همه را بلند کرده چگونه است که نیازمندترین افراد جامعه حتی از حداقل‌های گذشته هم خط می‌خورند؟ حالا باید بدیهیات را توضیح دهیم و سوال کنیم! وقتی یک فرد عادی در اجاره مسکن مانده، در تامین مایحتاج خود نفس‌هایش به شماره افتاده است و هرروز ناچار است شرمندگی را به خانه ببرد بفرمایید و بدون خجالت توضیح دهند که یک معلول با هزینه‌های سرسام آورجانبی خود چه می‌تواند بکند؟ آیا آقایان مسوول و دولت مردمی از قیمت عصا و ویلچر و سمعک و وسایل جانبی برای امور شخصی و انواع داروها ازجمله داروهای زخم بستر اطلاع دارند؟ آیا می‌دانند که معلولان امکان استفاده از وسایل حمل‌ونقل عمومی شهری را ندارند و بسیاری از آنها خصوصا خانم‌ها همواره خانه‌نشین هستند و یک سفر معمولی درون‌شهری برای‌شان هزینه سنگین دارد؟ آنها هم که وسیله شخصی دارند به اجبار از هزینه‌های دیگر باید بزنند تا خودرو خود را سرپا نگه دارند؟ آیا یک معلول نیازمند به پرستار اگرکسی را نداشته باشد یا کسی حاضر به کمک به او نشود باید جان به جان آفرین تسلیم کند؟
می‌بینید! کار به جایی رسیده است که معلولان دیگر از مناسب‌سازی معابر قطع امید کرده، از دریافت هزینه‌های کمک معیشتی صرف‌نظر نموده، در بسیاری از مواقع از تحصیل و کار می‌مانند، آنان چه بسیار که از یک تفریح ساده مثل پارک رفتن محرومند و سفر برای‌شان یک رویاست و حالا فریادشان این است که قطره‌های بودجه سابق را قطع نکنید و قانون حمایتی که خود نوشته‌اید را ازیاد نبرید!
معلوم نیست دولت با کدام معیار انسانی و اخلاقی و دینی و عرفی و عقلایی بودجه انواع نهادهای فرهنگی را جهش‌وار زیاد می‌کند و نوبت به دردمندترین قشر جامعه که می‌رسد ردیف بودجه‌ای آنان را حذف و در ردیف‌های دیگر ادغام می‌کند؟ شنیده شده است وقتی عده‌ای از افراد دارای معلولیت جلو مجلس جمع شده از سوی نماینده‌گان چندان مورد اعتنا قرار نگرفتند. این، از همه اوصاف گفته‌شده بالا دردناک‌تراست. اگر میخانه ما صاحب صاحبنظری داشت، اگر فتوت و اخلاق و کرامت انسانی حکمفرما بود، اگر مسوولان‌مان درد فقر و افتادگان و تی‌پا خوردگان روزگار را به تصور خویش می‌آوردند نه تنها نمایندگان که رییس مجلس و حتی رییس‌جمهور در میان معلولان تجمع‌کننده حاضر آنها را نوازش کرده عذر می‌خواستند و نه تنها ردیف بودجه را باز می‌گرداندند بلکه قول می‌دادند که غفلت خویش را با توجه بیشتر جبران کنند تا خدای دلشکستگان غضب نکند. آیا متولیان که سفرهای فراوان به فرنگ داشته‌اند گاهی دقت کرده‌اند که آن کفرپیشگان چگونه همه امکانات لازم برای افراد آسیب‌دیده از هر نوع را فراهم کرده‌اند و یک معلول در آن دیار نامسلمانی مثل یک فرد سالم به راحتی زندگی می‌کند؟ آنچه ما شنیده و خوانده‌ایم حکایت عجیبی است از اخلاق مسلمانی که نامش برای ما است و عملش برای آنها! چند سال پیش که هیاتی از روزنامه‌نگاران اوکراینی برای بازدید به روزنامه اطلاعات آمده بودند یک معلول با ویلچر همراه‌شان بود، دوستی از او پرسید آیا در این سفر با این همه بازدید و... مشکلی ندارید؟ او در پاسخ آقایی را نشان داد که از طرف دولت به عنوان پرستار در همه احوال همراه و کمک‌کننده‌اش بود. وقتی از او راجع به وضعیت معیشتی سوال کردیم پاسخ داد که معلولان در کشور ما از افراد سالم وضع بهتری دارند چرا که اگر شاغل باشند یک کمک‌هزینه جداگانه دریافت می‌کنند و اگر شاغل نباشند تمام احتیاجات‌شان را به‌طور کامل دولت تقبل می‌کند و از این بابت مشکلی ندارند.
نمی‌دانم عاقبت اعتراض معلولان به حذف بودجه آنان چه می‌شود ولی اگر در شرایط پرمشقت کنونی تحولی در اوضاع وخیم افراد دارای معلولیت حاصل نیاید، حداقل برخی از آنان خصوصا محرومان‌شان در روستاها و شهر‌های کوچک چنان اوضاعی پیدا خواهند کرد که ناچار و با اکراه این سوال برای همه خصوصا بینندگان و نخبگان و سیاسیون و جامعه‌شناسان و عالمان و دانشمندان باید پیش بیاید که آیا ما بی‌رحم شده‌ایم!؟