اخبار محرمانه - اعتماد /متن پیش رو در اعتماد منتشر شده و بازنشر آن در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
سارا معصومی| تصویب قطعنامه علیه جمهوری اسلامی
ایران در نشست ویژه شورای حقوق بشر را باید ادامه زنجیره تشدید فشار دانست. زنجیره‌ای که از دو ماه پیش از چند جبهه آغاز شده و ادامه دارد. با شروع اعتراض‌ها در
ایران به مرگ مهسا امینی، ترویکای اروپایی و ایالات متحده ابتدا روند مذاکره با
ایران برای احیای برجام را کند کردند و سپس اعلام کردند که فعلا به سرانجام رساندن این توافق در اولویت کاری آنها نیست. این درحالی بود که برخی کارشناسان معتقد بودند کاخ سفید با پایان انتخابات میان دوره‌ای کنگره در این کشور به مسیر تلاش برای احیای برجام با
ایران بازخواهد گشت. همزمان تداوم اختلاف میان
ایران و آژانس بین‌المللی انرژی هسته‌ای درباره ادعای پیدا شدن مواد اعلام نشده در سه مکان داخل
ایران به صدور قطعنامه علیه تهران در شورای حکام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی منتهی شد. در مسیری موازی تشدید تحریم‌های
ایران به دلیل آنچه نقض حقوق بشر خوانده شده نیز ادامه دارد و
اروپا و امریکا نیز
ایران را متهم به همراهی نظامی با
روسیه در جنگ اوکراین کرده‌اند. با توصیف این شرایط میدانی، به نظر می‌رسد که طرف مقابل
ایران موفق به پیشبرد پروژه امنیتی‌سازی
ایران در سطح بین‌المللی شده است. پروژه‌ای از یک‌سو تشدید فشار بر
ایران در چند حوزه برای امتیاز‌گیری در چند پرونده و از سوی دیگر تحریک افکار عمومی در سطح بین‌المللی علیه جمهوری اسلامی
ایران را دنبال می‌کند. یک دیپلمات ایرانی در این باره به «اعتماد» می‌گوید: هر کشوری که رابطه پرتنش با غرب را پیش ببرد به سه اتهام تحت فشار قرار می‌گیرد: تلاش برای دستیابی به سلاح‌های کشتار جمعی یا غیر متعارف، نقض حقوق بشر و حمایت از تروریسم.
در چنین شرایطی تصویری که اندک اندک از جمهوری اسلامی
ایران در سطح بین‌المللی شکل گرفته چند مختصات دارد: 1. نامشخص بودن اهداف
ایران از توسعه برنامه هسته‌ای با تمرکز بر پررنگ‌تر کردن ابعاد احتمالا نظامی آن 2. تبدیل کردن
ایران به شریک
روسیه در حمله به اماکن غیرنظامی در اوکراین که می‌تواند
ایران را به هدفی برای حمله نظامی هم تبدیل کند 3. مشروعیت‌زدایی از نظام در سطح بین‌المللی با تمرکز بر ادعای نقض حقوق بشر و سرکوب معترضان در
ایران 4. ارائه تصویری ناامن از
ایران که هرگونه همکاری و شراکت اقتصادی-تجاری با آن می‌تواند به ضرر سایر کشورهای منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای تبدیل شود.