چاپ

اخبار محرمانه - اعتماد / « قصه آهنگر بلخ و مسگر شوشتر در عصر جدید » عنوان سرمقاله روزنامه اعتماد نوشته بهروز بهزادی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
بیش از سی سال است هر وقت روزنامه‌ای را هیات نظارت بر مطبوعات یا دادگاه مطبوعات توقیف می‌کند، من این پرسش را مطرح می‌کنم: «گیرم که نویسنده‌ای و در کل مدیرمسوول خطا کرده است» تقصیر نیروهای مطبوعات از دبیران و نویسندگان گرفته تا حروفچین و مصحح و نیروهای فنی و اداری و خدماتی چیست و حتی دربان که کارشان را از دست می‌دهند و به خیل بیکاران می‌پیوندند، چیست؟ شاید پاسخ دهند که این افراد باید بیمه تامین اجتماعی باشند و زیان نمی‌کنند. البته که همه می‌دانند اگر خدای ناکرده اتفاقی بیفتد و نیروهای بیمه شده راه‌شان به اداره تامین اجتماعی بیفتد، با چه مشکلاتی روبه‌رو می‌شوند که شرح آن یک مثنوی است. مهم‌ترین پرسش این است که مگر روزنامه یا مجله و حتی سایت خودشان می‌توانند عامل فعل باشند. کسانی باید در آنها مطلب بنویسند و اگر هم خطایی صورت بگیرد آن نویسندگان یا در کشور ما مدیرمسوول باید جوابگو باشد. سی سال است پیشنهاد می‌کنم، آقایان این قانون مطبوعات را که شاکله آن مربوط به 70 سال پیش است و تنها تغییراتی در آن صورت گرفته است بیایید نونویسی کنید. یک قانون باب روز بنویسید تا همه کاسه کوزه‌ها سر رسانه که اینجا منظور روزنامه است، نشکند. من در طول حیات مطبوعاتی خود توقیف‌های متعددی دیده‌ام که گاهی با شنیدن درددل نویسندگان و خبرنگاران نشریه توقیف شده اشک بر چشمانم جاری شده است. گرچه قانون مطبوعات برای تصمیم هیات نظارت‌شان قضاوت قائل نیست و در یک ظرف زمانی کوتاه پرونده نشریه باید به دادگاه برود، می‌شود به جای نشریه مدیرمسوول و نویسنده را به دادگاه بفرستند و تا زمان رسیدگی نهایی دادگاه و هیات منصفه این دو از نوشتن خلع ید شوند. نمی‌دانم چرا وقتی روزنامه‌ای توقیف می‌شود یاد این ضرب‌المثل معروف می‌افتم که «گنه کرد در بلخ آهنگری به شوشتر زدند گردن مسگری»
یا به قول حکیم فردوسی بزرگ
بود داوری‌مان چو حکم سدوم
همانا شنیدستی آن حکم شوم
که در شهر خائن شد آهنگری
بزد قهرمان گردن دیگری
بر این قیاس برای مطبوعات باید گفت که نویسنده و مدیرمسوول گناه می‌کنند ولی در واقع آن که از کار و شغل و درآمد ساقط می‌شود آن دربان زحمتکش است. البته اگر کل نیروهای تحریریه و فنی و آگهی و اداری و حسابداری و... را به حساب نیاوریم.