چاپ

اخبار محرمانه - آفرینش / « چندگانگی خبری و آسیب به افکار عمومی » عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم حمیدرضا عسگری است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
اهمیت اطلاع رسانی در حوادث به قدری بالاست که رسانه های حرفه ای سعی می کنند با رساندن خود در میدان حادثه اولین خبرها را هرچند کلی و پرابهام برای مخاطبین مخابره کنند تا مورد توجه و مرجع خبری قرارگیرند.
این خبررسانی می تواند در شکل گیری و جهت دهی افکارعمومی در مورد حادثه بسیار موثر باشد، مخصوصا اگر حادثه ای در داخل مرزها رخ دهد و رسانه های خارجی از آن بی اطلاع یا در آنجا خبرنگار و گزارشگر نداشته باشند، نقش و مرجعیت خبری رسانه های داخلی مضاعف خواهد شد.
اهمیت خبر رسانی زمانی دوچندان خواهد بود که حادثه در محل یا پیرامون موضوعی رخ دهد که در آن نهاد رسانه ای مستقل وجود دارد و می تواند به صورت اختصاصی اخبار تحولات را مخابره و دیگر رسانه ها را دنباله رو خود نماید.
متأسفانه ما در این زمینه تا سرحد ممکن غیرحرفه ای و آماتور برخورد می کنیم، به گونه ای که در مورد حادثه ای مهم و سوژه ای فوق جذاب به لحاظ خبری همچون آتش سوزی زندان اوین شاهد چندین روایت غیر مرتبط درباره علت وقوع حادثه بودیم.
در ساعت اولیه رخ دادن حادثه برخی اطلاع رسانی ها از طریق مسئولان زندان منتشر شد که علت حادثه را وقوع آتش سوزی در خیاط خانه زندان بیان داشتند و خیلی آسوده و با اطمینان بیان داشتند که حادثه توسط نیروهای امدادی و آتش نشانی کنترل شده و خطری زندانیان را تهدید نمی کند.
اما در ساعت های بعدی به یکباره هرکدام از رسانه های خبری سناریوی خود را ارائه دادند و دیگری را تکذیب کردند!
برخی از خرابکاری عده ای از زندانیان در آتش زدن خیاط خانه خبردادند، دیگری از پرتاب مواد منفجره از خارج زندان به داخل محوطه خبرداد، برخی شورش و اغتشاش بند 7 زندان را علت حادثه بیان داشتند، پس از آن اخباری در مورد فرار تعدادی زندانی و ورود به میدان مین مخابره شد، مجددا اخبار کشته شدن 4نفر و بیش از 60 مصدوم در زندان منتشر شد و این میان اخبار مختلف از سوی رسانه مختلف تکذیب یا تغییر پیدا می کرد!.
حال در چنین وضعیتی که در میان خبررسانی های داخلی هستیم، مخاطب و افکارعمومی کدام روایت را باید بپذیرند. مگر می شود در مورد حادثه ای نادر تا این حد ابهام و تواتر خبری باشد. پس اینجا نقش رسانه مرجع نهادی چه می شود. مردم باید از کدام مرجع خبری نسبت به چنین حادثه مهمی کسب آگاهی کنند.
وقتی این حجم از اخبار مبهم و متفاوت به مخاطب می رسد خیلی طبیعی است که بدون تردید روایت رسانه های خارجی را با تمام آب و تاب و کم و کیف جهت دارشان را بپذیرد و دنباله اخبار را از آن جویا شود.
این یعنی شکست ما درجنگ رسانه ای که میدان حادثه آن در داخل مرزها و علتش نیز داخلی است و دسترسی به منابع مطلعش نیز در داخل امکان پذیر است. تبعات این شکست نیز بی اعتمادی مضاعف به رسانه های داخلی و عدم اثرپذیری افکار عمومی از توان رسانه ای داخل برای شفاف سازی حقایق خواهد بود.