چاپ

اخبار محرمانه - سینما تیکت / رضا درمیشیان در فیلم‌هایش راوی استیصال است. شخصیت‌های فیلم‌های او در موقعیتی قرار می‌گیرند که نه راه پس دارند و نه راه پیش. باتلاقی که هر چه بیشتر در آن دست‌وپا می‌زنند بیشتر فرو می‌روند و دیگر امیدی به بهبود نیست.
«مجبوریم» ادامه‌ی منطقی راهی‌ست که با «بغض» شروع شده است. درمیشیان در فیلم‌های قبلی خود بر شخصیت‌هایی از جنس گل‌بهار(پردیس احمدیه) و طبقه‌ی اجتماعی فرودست و مشکلات آن‌ها متمرکز بود. داستان زندگی آنها را تعریف می‌کرد و به حال خودشان و سرنوشت محتوم‌شان دل می‌سوزاند. اما در «مجبوریم» خیلی سریع و ساده از روی خط داستانی گل‌بهار عبور می‌کنیم تا به خطوط داستانیِ سارا (نگار جواهریان) و دکتر پندار(فاطمه معتمد آریا) برسیم.
«مجبوریم» از میانه‌های داستان به بعد به دوئل میانِ سارا(وکیلِ گل‌بهار) و دکتر پندار(دکتری که بدون اجازه برای گل‌بهار تصمیم گرفته) می‌پردازد. وکیلی سرسختی که خط قرمزش حقوق بشر است در مقابل دکترِ در ظاهر دل‌سوز اما بی‌رحمی که اصلاحات اجتماعی را به شکلی که خودش دوست دارد پیش می‌بَرد.
نکته‌ی ظریف «مجبوریم» در همین دوئل نهفته است. اگر فیلم‌های قبلی درمیشیان تنها به نمایش مستقیمِ معضلی اجتماعی اکتفا می‌کردند، «مجبوریم» سطح را بالاتر بُرده و تقابل آدم‌های را به تصویر می‌کشد که سعی در حل کردن مشکل دارند. وکیل و دکتر هر یک به پشتوانه‌ی دانش نظری و عملی خود از نظریه‌ای پشتیبانی می‌کنند که موضوع آن زندگی یا بهتر است بگوییم حق زندگیِ گل‌بهار است. این یعنی آدم‌هایی که به هر دلیلی جایگاه اجتماعی بالاتری نسبت به یک کارتون‌خواب دارند، به خودشان حق می‌دهند بر سر حق زندگیِ گل‌بهار با هم بحث کنند. راستش مهم نیست در این ماجرا حق با وکیل است یا دکتر؛ یا پایان داستان باز هم با یک بن بست رو به رو هستیم، مهم این است که درمیشیان برای اولین بار دوربینش را به سمت آدم‌هایی گرفته که متوجه نیستند نتیجه‌ی این دوئل هر چه باشد بازنده باز هم گل‌بهار و گل‌بهارها هستند.
نویسنده: حسین جوانی