چاپ

اخبار محرمانه- مهدی نصیری مدیر مسئول سابق روزنامه کیهان در مقاله ای نوشته است:

اخیرا آقای رییس جمهور مجددا از امّت سخن گفته اند. معنای این واژه در کاربرد مقامات جمهوری اسلامی بعضا این است که ما مرکزیت جهان اسلام و امامت و ولایت بر مسلمانان را برعهده داریم.
اکنون این سؤال مطرح می شود که این ادعا چقدر منطبق با مبانی دینی است؟ در پاسخ نکات زیر قابل ذکر است:

1. اساسا تنها در صدر اسلام و در زمان حیات پیامبر ص مفهوم امت به معنای یکپارچگی مسلمانان با رهبری واحد برای مدتی کوتاه تحقق یافت و خود پیامبر پیشگویی فرمود که «امتش پس از او به 73 فرقه منشعب خواهند شد» و تا بعد از ظهور امام مهدی ع چنین وحدتی محقق نخواهد شد.

2. در عصر غیبت و زمانه کنونی نه تنها امکان تحقق امت واحد مسلمان نیست بلکه امکان شکل گیری امت واحد شیعه نیز حول یک فقیه حتی در ایران وجود ندارد. جمع قابل توجهی از فقهای شیعه تشکیل حکومت دینی را در دوران غیبت مجاز نمی دانند و چنین وظیفه ای را در انحصار امام معصوم می‌دانند. امروز بسیاری از شیعیان در داخل و خارج از ایران مقلد چنین فقهایی هستند و از همین رو جمهوری اسلامی که بر اساس نظریه ولایت فقیه امام خمینی شکل گرفته شرعا نمی تواند این دسته از شیعیان را از جهت اعتقادی ملزم به اطاعت از خود بداند اما این که این دسته باید به لحاظ مدنی به عنوان بخشی از ملت ایران تابع قوانین جمهوری اسلامی باشند، مساله دیگری است.

3. در ایران حتی برادران و خواهران اهل تسنن که بخشی از امت هستند، طبعا از جهت اعتقادی موافق رفتن زیر فرمان یک فقیه شیعه نیستند، هر چند به لحاظ مدنی و قانونی، زندگی در جمهوری اسلامی را به عنوان شهروند پذیرفته اند.

4. اگر امکان تشکیل امت واحده اسلامی وجود داشت، چنانچه پیامبر یا امام معصوم هم بودیم باید با بیعت و رفراندوم، مقام امامت خود را بر امت اثبات می کردیم و بعد خویش را امام یا ولیّ حاکم بر آنها می‌دانستیم و در مقام حکمرانی هم کاملا مردم سالارانه عمل می کردیم و حق تحمیل و تحکم را نداشتیم و عنوان امامت و امت، کمترین تقدس و مزیتی را برای ما در حیطه حکمرانی ایجاد نمی کرد.

🔻بر اساس ادله فوق سخن از نظام سیاسی امت و امامت گفتن نه مشروع است و نه ممکن، و بر خلاف عرف بین المللی است و حاکمیت و حکمرانی، تنها باید بر اساس مدل سیاسی ملت ـ دولت باشد که اولا همه اقشار مردم را با هر عقیده و مذهبی تحت پوشش خود قرار می دهد و ثانیا منحصر به جغرافیایی خاص به نام کشور است.

🔻و اما از همه این حرفها گذاشته، سؤال اساسی این است که ما واقعا بعد از چهل و دو سال حکمرانی چه تحفه ای برای عرضه به امت داریم؟ رفاه مادی یا جامعه ای فقیر با میلیونها نفر زیر خط فقر و مستحق صدقه؟ دینداری یا دین گریزی؟ اتحاد و انسجام ملی و اجتماعی و یا جامعه ای شقه شقه و قطبی شده؟ تربیت و به‌کارگیری مدیرانی فرهیخته و دانشمند و به دور از فساد و رانت خواری و یا بعضا مدیرانی رانت خوار، فاقد سواد، حریص بر ریاست و شیفته چاپلوسی و پاچه خواری؟

🔻 آیا می توانیم به امت بگوییم که آزادی بیان و آزادی اجتماعات داریم و ملت ما به دلیل اجتماعات و اعتراضات آرام خیابانی مورد هجوم و سرکوب قرار نمی گیرند؟! اگر کسانی از امت مسلمان از ما بپرسند چرا بخش زیادی از مردم ایران اعم از نخبگان و غیر نخبگان، مشتاق خروج از ام القراء هستند، چه پاسخی خواهیم داشت؟ اگر بپرسند که چرا نخست وزیر و روسای جمهور و برخی دیگر از مقامات عالی تان یکی پس از دیگری از مدار خارج و به صف بی صلاحیت‌ها و منتقدین پیوسته و یا حصر و... شدند، آیا استدلال ریزش و رویش را در برابرشان خواهیم گذاشت؟! و بعد آیا آنها نخواهند گفت که این چه ام القرای زلزله خیزی است که مرتب عده ای از مقامات و نیروهای خود را به زیر آوار می برد؟!

🔻به نظرم در آغاز انقلاب که نوپا و جوان بودیم و از سرد و گرم حکمرانی در روزگار پیچیده کنونی بی خبر، و شور انقلابی غوغا می کرد و عشق آسان نموده بود و برای جهان خط و نشان می کشیدیم و رژیمهای منطقه را تهدید به شورش و سرنگونی می کردیم، شاید ایراد زیادی وارد نبود که خود را ام القرای مسلمین عالم بدانیم اما پس از گذشت 42 سال با کارنامه ای که بخشی از آن را یادآور شدم، خرد اقتضا می کند دست از این آرزوها برداشته و به اصلاح حال ملت خود و کشور ایران بپردازیم و تعیین سرنوشت امت را به خودشان بسپاریم.