اخبار محرمانه - اعتماد / « فرصت‌های همبستگی ملی » عنوان سرمقاله روزنامه اعتماد نوشته جعفر گلابی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
نزدیک 3 سال پیش در اوج قضاوت‌های گروه داعش که بر صغیر و کبیر رحم نمی‌کرد و از مسلمانان به اسراف می‌کشت و از غربیان گردن می‌برید و با کامیون به جمعیت بیگناه در فرانسه می‌زد تحلیلگران نظامی معتقد بودند که حملات هوایی علیه مواضع داعش درهدم این گروه اثر چندانی ندارد و کسانی باید روی زمین خانه به خانه داعش را تعقیب و این سازمان مخوف را منهدم کنند. آنها کاملا درست گفته بودند و گروه‌هایی از
ایران و عراق و افغانستان این مبارزه سخت و پیچیده را آغاز کرده بودند و آقای سلیمانی رهبری آنها را در دست گرفت و کفایت نظامی خود را به خوبی نشان داد. ولی متاسفانه
بر اثر مجموع حوادث پیش و پس از شهادت سپهبد ایرانی این حقیقت بزرگ به محاق رفت و دنیا انصاف و موقعیت تشکر از مبارزان ضدداعشی را پیدا نکرد. البته برای جهانی پر از غرور و حسد و منفعت‌پرستی بسیار مشکل بود که مدال بین‌المللی نابودی داعش را به گردن سربازان و فرماندهان خاکی این نبرد بیاویزد ولی ما هم نتوانستیم روی این واقعیت متمرکز شویم و از راه درست و با زبان جهانی و دیپلماتیک سربازان این نبرد را معرفی و جایگاه‌شان را تثبیت کنیم. اگر در گرماگرم این مبارزه کار دیپلماتیک گسترده‌ای آغاز می‌شد و ...
افزون بر آن گروه‌ها و نهادهای مدنی مستقل تشویق می‌شدند که وارد صحنه شوند و واقعیت‌های نبرد با داعش را به گوش جهانیان می‌رساندند، رییس‌جمهور نامتعارف امریکا مجال نمی‌یافت که دستور ضدانسانی و تروریستی قتل یک مقام رسمی نظامی آن هم در یک کشور ثالث را صادر کند. عدم توجه به وجوه مختلف یک کار میدانی جامعیت آن را کم کرد و امروز به جز موشکافان و منصفان جهان کسی خبر ندارد که آقای سلیمانی چه نقش ویژه و تعیین‌کننده‌ای در نابودی داعش داشته است. بدیهی است که سیاستمداران دنیا همیشه رندان روزگارند و اگر فشار افکار عمومی و اهرم قدرت را احساس نکنند هیچ‌گاه حق را به حقدار نمی‌دهند. جان انسان‌ها و سربازان که تعارف بردار نیست، لذا در همان بحبوحه نبرد دپیلمات‌های ایرانی و عراقی می‌توانستند خصوصا طرف‌های غربی را مجاب کنند که حق عبور از واقعیت این جنگ را ندارند. باید برای آنها روشن می‌شد که اگر بخواهند پیروزی بر داعش را به نفع خود مصادره کنند شر داعش فقط از سر
ایران و عراق و سوریه دفع خواهد شد. آنها این پیام واقعی را خوب دریافت می‌کردند. اما برای ما افسوس و حسرت اصلی پس از شهادت آقای سلیمانی رقم خورد. ایرانیان یک سرباز مدافع میهن که عمر خویش را بر سر این دفاع گذاشته بود از دست دادند ولی باز هم اشتباهات بزرگ نگذاشت که این خون اثر عمیق خود را بگذارد و قاتلان را در گرداب خود فرو ببرد. تشییع جنازه میلیونی آقای سلیمانی و ابراز همدردی همه ایرانیان وطن‌دوست واقعا برای جهان حیرت‌انگیز بود و بعید است که تحلیلگران و ناظران بین‌المللی و همچنین مشاوران رییس‌جمهور امریکا حتی احتمال آن را می‌دادند. آن تشییع کم‌سابقه می‌توانست اثرات بزرگی در داخل و خارج کشور داشته باشد. در خارج کشور این حقیقت فراگیر شد که ایرانیان قدر سربازان وطن خود را می‌دانند و با همه اختلافاتی که با هم دارند در برابر یک بیگانه تروریست از تفکیک مسائل عاجز نیستند. در داخل باید قدر این همبستگی بزرگ دانسته می‌شد و نقطه عطفی در گسترش و تعمیق آن صورت می‌گرفت. بسیاری از گروه‌های سیاسی از موافق تا منتقد سرسخت و حتی شخصیت‌ها و چهره‌ها با گرایش‌های مختلف در محکومیت اقدام امریکا تردید نکردند و یاد و خاطره سرباز میهن را گرامی داشتند. آن فضای همبستگی ملی که پس از سال‌ها دوباره جان گرفت و به دل‌ها امکان قرابت و مودت داد بزرگ‌ترین انتقام از امریکا بود. هیچ ضربه‌ای به اندازه خروش مدنی پر از عقلانیت و مسوولیت و احساس یک ملت نمی‌تواند تا این اندازه یک دشمن خیره سر را منکوب کند. متاسفانه حوادث بعدی همه‌چیز را تحت‌الشعاع خود قرار داد و کاخ سفید را که می‌رفت تا به عنوان عامل اصلی یک اقدام تروریستی تحت فشار قرار دهد از کانون نگاه‌های خشم‌آلود وسرزنش‌کننده بیرون برد. جهان دید که همان آدم نامتعارف که به هر کس و هر کشور زخمی زده است و حتی طبیعت دوستان دنیا را به خشم آورده است سرباز متواضع یک ملت را قربانی امیال خویش کرده است. اگر از آن فضا عملا برای کم کردن دوگانگی‌ها و اختلاف‌ها و تقویت اراده ملت و محوریت مردم استفاده می‌شد قطعا حل بسیاری از مشکلات امکان خود را می‌یافت. متاسفانه آن موقعیت جدی خیلی زود جای خود را به شعارهای کلیشه‌ای و معمول داد و ثابت کرد که فرصت‌سوزی‌ها تا کجا زیانبارند و البته شاید برخی نیاز به همبستگی ملی و توسعه سرمایه‌های اجتماعی را احساس نمی‌کنند! اتفاقا باید در همین موقعیت‌ها سرنخ‌های نفوذ را پیدا کرد و پرسید که چه کسانی از جان گرفتن همبستگی ملی متضرر می‌شدند و برای نرسیدن به آن تاکنون چه کرده‌اند؟