بزرگنمايي:

اخبار محرمانه - آفرینش / « پزشکان و پرستاران سرمایه های بی بدیل کشور » عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم حمیدرضا عسگری است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
کرونا باعث شد تا نقش و اهمیت کادر درمان در سراسر جهان بیش از پیش مورد توجه عموم و دولت ها قرار گیرد. در دورانی که اعضای خانواده فرد مبتلا به کرونا را در اتاق یا خانه ای قرنطینه می کردند، پرستاران و پزشکان با اتکا بر باورهای شغلی و انسانی از نزدیک به مراقبت و درمان بیماران کرونایی می پرداختند و در این راه بسیاری از آنها جان خود را از دست دادند.
شدت برخی پیک های کرونا به حدی بالا بود که بسیاری از پرستاران بدون استراحت برای هفته ها به خانه نمی رفتند و اعضای خانواده خود را تنها در محوطه بیمارستان ها ملاقات می کردند. کرونا باعث فرسایش کادر درمان شد و از این مرحله به بعد بود که ناکارآمدی های مدیریتی و ساختارهای اجرایی در مورد کادر درمان کشور خود را هویدا کرد.
تاپیش از کرونا نیز انتقادات و مطالبات قانونی از سوی پرستاران و کادردرمان مطرح بود که متأسفانه مورد بی توجهی قرار گرفته بود و همچنان هم ناقص اجرا می شود.
 به عنوان مثال« قانون تعرفه گذاری خدمات پرستاری مصوب سال 1386 مجلس که اجرایی نمی شود و یک دستورالعمل ضمنی جایگزین آن شده است، کمبود نیروی انسانی همچنان پابرجاست و از سال 1400 آزمون استخدامی وزارت بهداشت برگزار نشده است یعنی جذب در حد صفر بوده است، تبدیل وضعیت نیروهای طرحی و شرکتی به استخدامی صورت نگرفته، اختلاف سطح دریافتی میان پرستاران و پزشکان نیز جمله مواردی است که موجب نارضایتی قرار گرفت است».
 از این مرحله به بعد وقتی کادردرمان می دید که درقبال مایه گذاشتن از جانش، حق وحقوق قانونی آنها پرداخت نمی شود و یا به سبب اهمیت شغل پرخطرشان هیچ مزایایی به آنها تعلق نمی گیرد، روند مهاجرت ها به کشورهای همسایه و اروپا و آمریکا و کانادا شدت گرفت. به گونه ای که درسال گذشته آماری حدود 4 تا 6 هزار مهاجرت پرستاران و پزشکان از سوی برخی نهادهای مرتبط منتشر شده است.
این شدت مهاجرت در نوع خود یک فاجعه نیروی انسانی ماهر
( آن هم از نوع پزشک!) برای کشور قلمداد می شود که جبران آن شاید غیرممکن باشد، چرا که با رفتن این تعداد نیروی آموزش دیده قاعدتاً جایگزین کردن آنها در خوش بینانه ترین حالت چند دهه زمان می برد.
این مسئله همین الان برای نیازهای پرستاری و پزشکی کشور یک بحران قلمداد می شود. به سبب کمبود نیرو وقتی یک پرستار سه شیفته کار می کند از نظر علمی بروز خطا اجتناب ناپذیر می شود و خطا مساوی با مرگ مردم است. در حال حاضر استاندارد تعداد پرستار در کشورمان به نسبت جمعیت و تخت، نصف حداقل استانداردهای دنیاست و بنابراین جمعیت پرستار در کشور حداقل باید دو برابر شود تا مردم کف خدمات را دریافت کنند یعنی اگر 150 هزار نفر پرستار به بدنه درمانی کشور اضافه شود تازه مردم کف خدمات را می‌گیرند.
مشخص نیست چه زمانی ممکن است مجدداً دنیا اسیر یک پاندمی سراسری شود، اما آنچه مسلم است ما درحال از دست دادن نیروهای کادردرمان خود هستیم و در بروز حوادث غیرقابل پیش بینی و یا حوادث طبیعی همچون سیل و زلزله با بحران نیروی پرستاری و درمانی مواجه خواهیم بود. بازهم تاکید می کنیم که از دست دادن یک پزشک یا پرستار، به منزله از دست رفتن ده ها سال وقت آموزش و هزینه می باشد که جبران آن غیر ممکن به نظر می رسد.