بزرگنمايي:

اخبار محرمانه - قدس آنلاین / «برای غروب «سایه» » عنوان یادداشت روز در روزنامه قدس به قلم خدیجه زمانیان است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
امیر هوشنگ ابتهاج، شاعر نامدار ایرانی بامداد روز گذشته دعوت حق را لبیک گفت. فرزند این شاعر «یلدا ابتهاج» بامداد روز چهارشنبه 19 مردادماه در صفحه اینستاگرام خود از درگذشتِ این شاعر فقید خبر داد.
ابتهاج متولد 1306 در رشت بود. «سراب»، «سیاه مشق»، «تا صبح شب یلدا»، «یادگار خون سرو» و «تاسیان» از جمله آثار او هستند.
آغاز زندگی شاعری ابتهاج را شاید بتوان از «نخستین نغمه ها» دانست؛ او نخستین اثرش را با این نام در آغازین روزهای جوانی و در سال 1325 منتشر کرد. مجموعه «سیاه مشق» شعرهای سال های 25 تا 29 شاعر را دربر می گیرد.
در این مجموعه «سایه» تعدادی از غزل های خود را چاپ کرد و توانایی خویش را در سرودن غزل نشان داد.
با آنکه نام هوشنگ ابتهاج یادآور غزل است؛ اما او را یکی از موفق ترین شاعرانی دانسته اند که به شیوه نیما، اقبال کرده است.
یکی دیگر از مهم ترین آثار ابتهاج تصحیح او از غزل های حافظ است که با عنوان «حافظ به سعی سایه» نخستین بار در سال 1372 توسط نشر کارنامه به چاپ رسید و بار دیگر با تجدیدنظر و تصحیحات تازه منتشر شد. سایه سال های زیادی را صرف پژوهش و حافظ شناسی کرده که این کتاب نتیجه تمام آن زحمت هاست.
ابتهاج آخرین شاعری بود که توانست با حداقل سه نسل مختلف ارتباط برقرار کند.
خوانده شدن شعرهای ابتهاج از دهه 50 و با حضور در رادیو آغاز شد، تعدادی از غزل ها، تصنیف ها و شعرهای نیمایی او توسط کسانی چون علیرضا افتخاری، شهرام ناظری، حسین قوامی، علیرضا قربانی و محمد اصفهانی اجرا شده اند. شعر تصنیف مشهور «سپیده» که با عنوان «ایران ای سرای امید» شناخته می شود، از سروده های ابتهاج است که با اقبال عمومی مواجه شد. هوشنگ ابتهاج سال 1391 در 85 سالگی خاطرات خود را در گفت و گو با میلاد عظیمی و عاطفه طیهّ در کتاب «پیر پرنیان اندیش»
منتشر کرد. در این کتاب ابتهاج به بیان عقاید و نظرات خود درباره بسیاری از چهره های بنام موسیقی، شعر و سیاست در زمان خود می پردازد. این کتاب با ثبت دقیق این
خاطرات و همچنین شرح و ضبط احوالات سایه در زمان بیان آن ها توانسته تصویر نسبتا درست و دقیقی از این شاعر و پژوهشگر را به نسلی که م یخواهد درباره او بداند، ارائه کند.
محمدرضا شفیعی کدکنی در صد و سی و هفتمین شب از شب های مجله بخارا که برای بزرگداشت این شاعر نامی برگزار شده بود، در توصیف «سایه» گفته بود: «در طول چهل و اندی سال دوستی از نزدیک و خوشبختانه بسیار نزدیک، هرگز ندیدم او هنرمند راستینی، از مردم زمانه ما را به چشم انکار نگریسته باشد، در میان صدها دلیلی که به
عظمت او می توان اقامه کرد، همین یک دلیل بس که او بر چکاد بلندی ایستاده که نیازی به انکار دیگران ندارد و این موهبتی است الهی.»