بزرگنمايي:

اخبار محرمانه - شرق / کتاب «بررسی روابط هاشمی‌رفسنجانی با امام خمینی و سید‌احمد خمینی» به قلم غلامعلی رجایی و با مقدمه‌ای از حجت‌الاسلام‌و‌المسلمین سید‌حسن خمینی منتشر شد.
حجت‌الاسلام‌والمسلمین سید‌حسن خمینی در مقدمه این کتاب نوشته است: سخن درباره آیت‌الله هاشمی‌رفسنجانی به‌واقع سهل ‌و ‌ممتنع است؛ چر‌اکه این بزرگوار از یک‌سو شخصیتی چند‌وجهی و به‌غایت پیچیده داشت و از یک‌سو انبوهی اطلاعات از خویش به یادگار گذاشت... هاشمی شنونده خوبی بود و از سخنان هم‌نشینانش‌ بهترین مطالب را گلچین می‌کرد. گوینده خوبی بود و با فصاحت توان اقناع مخاطب را داشت... انسان‌ها را می‌شناخت و گذشته ایشان را فراموش نکرده بود ولی حتی‌الامکان این امر را در تصمیم‌های امروز و فردایش دخیل نمی‌کرد. برخلاف سیاست‌مداران معمول ایران، کمتر به پنهان‌کردن زندگی خویش اهتمام داشت. به‌ شدت این را ریا می‌دانست و از آن ابا داشت. شاید بتوان گفت هاشمی نخستین سیاست‌مدار روحانی و مجتهد اجتماعی است که به‌ سادگی از همسر خود با نام «عفت» و از فرزندانش با نام‌های کوچک و شکسته یاد می‌کرد و همین‌گونه می‌گفت و می‌نوشت... هاشمی همیشه خود تصمیم گرفت و هیچ‌کس برای او تصمیم نگرفت... این‌همه را گفتم اما اینها هاشمی‌رفسنجانی نیست. هاشمی‌رفسنجانی شخصیت بزرگ و استثنائی و کم‌نظیری بود که تطور داشت. در گذر زمان تغییر می‌کرد و خویشتن را همواره در مسیر اعتدال می‌دانست و بی‌شک چنین بود. ولی کیست که نداند مسیر اعتدال در سنگلاخ روزگار، جاده‌ای آرام و هموار نیست. این رود در بستر خویش چه بسیار پیچ‌و‌خم و فراز‌و‌فرود دارد. آنچه گفتم اما بدون یک نکته بسیار مهم، تعریفی هرچند اندک و کوتاه از هاشمی‌رفسنجانی به دست نمی‌دهد و آن نکته، گویا همه هویت هاشمی شده بود، با آن شناخته شده بود، با آن زندگی کرده بود، با آن هویت یافته بود و تا پایان عمر بر سر آن مهر و عهد باقی مانده بود. آن نکته همه زندگی هاشمی را تحت تأثیر خویش داشت و هاشمی را هاشمی ساخته بود. آن نکته البته رمز حیات سیاسی هاشمی هم بود و عامل اصلی ظهور و بروز او هم شده بود‌ و آن نکته ارتباط او با رهبر کبیر انقلاب اسلامی، حضرت امام خمینی(س) است. پدرم، یادگار امام می‌گفت: «آقای هاشمی امام را همانند پدرش می‌دانست». اگر هم با هر‌آنچه پدر می‌گفت موافق نبود ولی حاضر بود که برای پدر جان بدهد. هاشمی عصای دست امام بود، بخشی از نیروی بازوی او بود، مشاور امام بود، امین آن بزرگوار بود، گره‌گشای هر مشکل و معضلی برای امام بود؛ ثابت‌قدم و استوار در آنچه از امام می‌دانست. از خود فکر داشت اما حریم پدر، حرمت او بود. در مکتب امام آموخته بود و بی‌شک یکی از بزرگ‌ترین مجتهدین مدرسه امام خمینی(س) به حساب می‌آمد و چه بسیار می‌توان دراین‌باره گفت و شنید.